Σπερχογείας. Για την σπορά του ρυζιού επιλέγονται εδάφη επίπεδα, κοντά σε τρεχούμενα ύδατα γιατί το ρύζι χρειάζεται πολύ νερό για να αναπτυχθεί. Η πρώτη εργασία πριν από τη σπορά είναι το όργωμα των χωραφιών στα μέσα Μαρτίου με άροτρο ή με αξίνες. Στη συνέχεια χωρίζεται ο αγρός σε τεμάχια και δημιουργούνται τα καρύκια / τηγάνια, τα οποία είναι είτε τετράγωνα 7μ. επί 7μ. είτε ορθογώνια 13μ. επί 8μ., και διαθέτουν τοιχώματα ικανά να συγκρατούν στο εσωτερικό τους νερό. Οι δρόμοι ύψους 0,40μ. και πάχους τους 0,30μ λειτουργούν εντός των ορυζώνων. Η δημιουργία τέτοιων τοιχωμάτων είναι αναγκαία διότι σε ένα μεγάλο καρύκι ο άνεμος δημιουργεί μεγάλο κυματισμό, που μπορεί να ξεριζώσει το ρύζι. Μετά τη διαίρεση των χωραφιών, τα καρύκια γεμίζουν με νερό ώστε να λιώσουν εύκολα οι σβόλοι του χώματος με το σβάρνισμα. Πριν από τη σπορά το Μάιο, ο σπόρος του ρυζιού μουλιάζει μέσα σε νερό ώστε να βαρύνει και να βουλιάξει γρήγορα στο χώμα χωρίς να παρασυρθεί από το νερό. Παλιότερα, η σπορά γινόταν στα πεταχτά ενώ σήμερα με τη χρήση ειδικής χοάνης πάνω σε ειδικά διαμορφωμένο τρακτέρ. Στη συνέχεια ακολουθεί το βοτάνισμα, δηλαδή το ξερίζωμα επικίνδυνων ζιζανίων που φυτρώνουν δίπλα στο ρύζι, όπως η μουχρίτσα. Από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβρη γυναίκες και άντρες από πολλές περιοχές του Νομού εργάζονταν στους ορυζώνες της Μεσσηνίας για το βοτάνισμα. Από το τέλος Σεπτέμβρη έως τα τέλη Οκτώβρη πραγματοποιείται ο θερισμός του ρυζιού. Το μάζεμα γινόταν με δρεπάνι και αργότερα με αλωνιστικές μηχανές ρυζιού. Μετά το θερισμό, το ρύζι απλώνεται σε αλώνια, ταράτσες σπιτιών ή δρόμους για 4-5 μέρες ώστε να στεγνώσει. Κατόπιν, γίνεται ο αλωνισμός με μηχανές ώστε να γίνει ο διαχωρισμός του καρπού από το υπόλοιπο φυτό και μεταφέρεται στα ξηραντήρια και στους αποφλοιωτές. Η διαδικασία ολοκληρώνεται με το σάκιασμα και την προώθηση που προϊόντος προς πώληση.